La insulto ekdoloris min, sed ĉar mi jam glutis multajn tiajn en la pasinteco, mi estis hardita kontraŭ ili. Tial mi decidis forgesi tiun ĉi plej lastatempan kaj fari tion kion konsilus senemocia pripenso.
Ni ricevis leteron de la estro de la azia instanco dirante, ke ĉar mi jam renkontis s-ron Chamberlain en Durbano, oni forigis mian nomon el la delegacio kiu renkontos lin.
Tiun ĉi leteron miaj kunlaborantoj ne povis toleri. Ili proponis entute rezigni pri la delegacio. Mi montris al ili la malfacilan situacion de la komunumo.
'Se vi ne reprezentos viajn problemojn antaŭ s-ro Chamberlain,' mi diris, 'oni supozos, ke vi tute ne havas problemon. Ni ja devas reprezenti skribe, kaj la teksto estas jam preta. Tute ne gravas kiu ĝin legos -- mi aŭ iu alia. S-ro Chamberlain ne argumentos kun ni. Mi timas, ke ni devas gluti la insulton.'
Mi apenaŭ finis paroli, ke Tyeb Sheth kriis, 'Ĉu ne insulto al vi estas same al insulto al la komunumo? Kiel ni forgesu, ke vi estas nia reprezentanto?'
'Tutprave,' mi diris. 'Sed ankaŭ la komunumo devas gluti tiajn ĉi insultojn. Ĉu ni havas ian ajn alternativon?'
'Ĉiaokaze, kial ni glutu novan insulton? Nenio pli malbona povas okazi al ni. Ĉu ni havas multajn rajtojn kiujn ni perdos?' demandis Tyeb Sheth.
Estis verva respondo, sed kiel ĝi utilus? Mi plene konsciis pri limoj de la komunumo. Mi pacigis miajn amikojn kaj konsilis al ili anstataŭigi min per s-ro George Godfrey, barata advokato.
S-ro Godfrey do gvidis la delegacion. S-ro Chamberlain aludis en sia respondo al mia malĉeesto. 'Anstataŭ aŭdi plurfoje la saman reprezentanton, estus bele, ĉu ne, havi iun novan?' li diris, kaj provis resanigi la vundon.
Sed ĉio ĉi tute ne fermis la aferon. Male, pligrandiĝis la laboro de kaj la komunumo kaj mi. Ni devis denove komenci la laboron de la aboco.
'Estis pro vi, ke la komunumo donis helpon dum la milito, kaj vi vidas nun la rezulton,' estis la mokriproĉo de kelkaj. Sed la riproĉo ne havis efikon. 'Mi ne bedaŭras mian konsilon,' mi diris. 'Mi kredas, ke estis bone, ke ni partoprenis la militon. Ni simple faris nian devon. Ni ne anticipu rekompencon por nia laboro, sed estis mia firma konvinko, ke ĉiu bona agado finfine donos frukton. Ni forgesu pri la pasinteco kaj pensu pri la takso antaŭ ni.' Pri tio la ceteraj konsentis.
Mi aldonis: 'Se diri vere, pli malpli finiĝis la laboro pro kiu vi vokis min. Sed mi opinias, ke mi kiel eble plej ne lasu Transvalon, eĉ se vi permesas al mi reveni hejmen. Anstataŭ labori kiel antaŭe el Natalo, mi devis registri min en la transvala supera kortumo. Mi certas, ke mi povos barakti kontraŭ tiu ĉi nova instanco. Se ni ne faros tion, oni forpelos la komunumon el la lando, krom rabi ĝin. Ĉiutage ĝi devos suferi novajn insultojn. La fakto, ke s-ro Chamberlain rifuzis renkonti min kaj la oficialuloj insultis min, estas nenio kompare al la humiligo de la tuta komunumo. Tia ĉi hundaĉa vivo estus netolerebla.
Tiel mi argumentis, kaj diskutis aferojn kun la baratanoj en Pretorio kaj Johanesburgo, kaj finfine decidis starigi oficejon en Johanesburgo.
Ja estis dube ĉu oni registrus min en la transvala supera kortumo. Sed la jura societo ne oponis mian kandidatiĝon, kaj la kortumo permesis ĝin. Estis malfacile por baratano akiri oficejon en konvena kvartalo. Sed mi sufiĉe bone konis s-ron Ritch, kiu tiutempe estis unu el la komercistoj tie. Per agento kiun li konis, mi sukcesis akiri ĉambrojn en la jura kvartalo de la urbo, kaj komencis mian profesian laboron.