5. Rezulto de la introspekto

En 1893, kiam mi amikiĝis kun kristanaj amikoj, mi estis nur komencanto. Ili klopodis komprenigi al mi kaj akceptigi al mi la mesaĝon de Jesuo, kaj mi estis humila, respektema kaj malfermmensa aŭskultanto. Tiutempe mi studis laŭ mia kapablo la hinduismon kaj klopodis kompreni aliajn religiojn.

En 1903, la situacio iom ŝanĝiĝis. Teozofiaj amikoj certe celis tiri min en sian rondon, sed tio estis por gajni ion de la fakto, ke mi estas hinduo. La teozofio plenas je la hindua influo, kaj tiuj ĉi amikoj anticipis, ke mi povus helpi ilin. Mi klarigis al ili, ke mi ne multe studis la sanskritan, kaj mi eĉ ne legis la originalajn tekstojn de la hinduismo, kaj ankaŭ la tradukojn mi sciis nur supraĵe. Sed kredante je la renaskiĝo, kaj la emoj de antaŭaj naskiĝoj, ili supozis, ke mi povas doni almenaŭ iom da helpo. Mi do sentis min klerulo inter la nesciantoj [Noto 1]. Mi eklegis kun kelke de tiuj amikoj Rajayoga de Svamio Vivekananda, kaj la Rajayoga de M N Dvivedi kun aliaj. Mi ankaŭ devis legi la Yoga Sutra de Patanjali kun unu amiko, kaj la Bhagvadgiton kun pluraj. Ni starigis Klubon de Serĉantoj en kiu ni havis regulajn kunvenojn. Mi jam fidis je la Bhagvadgito, kiu fascinis min. Nun mi konstatis la neceson plonĝi pli profunde en la tekston. Mi posedis unu-du tradukaĵojn, per kiuj mi provis kompreni la originalan sanskritan. Mi ankaŭ decidis parkere lerni unu aŭ du versojn ĉiutage. Tion mi faris dum la matena lavado. Mi bezonis 35 minutojn, 15 por la dentobrosado kaj 20 por la bano. La unuan mi faris starante, en la okcidenta maniero. Sur la kontraŭa muro, do, mi afiŝis slipeton sur kiu mi skribis versojn el la Bhagvadgito, kaj mi kontrolis ilin foje por helpi la memoron. Tiu ĉi tempo sufiĉis por parkere lerni la tiutagan porcion kaj memorigi la versojn jam lernitajn. Sed la memorigado de la Bhagvadgito devis cedi al alia laboro kaj la kreo kaj vartigo de la satjagraho. Tio sorbis ĉion de mia tempo, kaj eble faras ankaŭ hodiaŭ.

Nur la amikoj povas diri kian efikon tiu ĉi legado de la Bhagvadgito havis sur ili, sed por mi la Bhagvadgito iĝis senerara gvido de konduto. Ĝi iĝis mia gvidila vortaro. Same kiel mi turnis min al la angla vortaro por scii la signifojn de vortoj kiujn mi ne komprenis, mi turnis min al tiu ĉi vortaro de konduto por preta solvo de ĉiuj el miaj malfacilaĵoj kaj problemoj. Vortoj kiel aparigraha (neposedo) kaj sambhaava (egalanimo) kaptis min. Kiel kultivi kaj pluteni tiun egalanimon, estis la demando. Kiel trakti same kaj egale insultantajn, insolentajn kaj koruptajn oficialulojn, kunlaborantojn ĝis hieraŭ kiuj nun levas sensencajn kontraŭargumentojn, kaj homojn kiuj ĉiam estis afablaj al vi? Kiel senigi sin je ĉiuj posedaĵoj? Ĉu la korpo mem ne estas posedaĵo? Ĉu la edzino kaj infanoj ne estas posedaĵoj? Ĉu mi devas detrui ĉiujn el miaj libroŝrankoj? Ĉu mi devas forrifuzi ĉion kaj sekvi Lin? Rekte venis la respondo: Mi ne povus sekvi Lin se mi ne forrifuzus ĉion kion mi posedas. Mia studo de la brita juro helpis min. Mi memoris la diskuton de Snell pri la maksimoj de egaleco. Pro la Bhagvadgito, mi komprenis pli klare la implicon de la vorto 'kuratoro'. Plialtiĝis mia respekto por la jurisprudenco; mi eltrovis en ĝi la religion. De la instruado de la Bhagvadgito pri la neposedo, mi komprenis, ke tiuj kiuj deziras savon devas konduti sin kiel kuratoron, kiu, kvankam regante grandajn posedaĵojn, konsideras ilin neniel siaj propraj. Estis al mi nun klare kiel la taglumo, ke la neposedo kaj la egalanimo antaŭsupozas ŝanĝon en la koro, ŝanĝon en sinteno. Mi do skribis al Revashankarbhai, ke li lasu la asekuran polison eksvalidiĝi kaj reakiru tiom mono kiom eblas aŭ konsideru la jam pagitajn premiumojn kiel monon perditan. Mi konvinkiĝis, ke la Dio kiu kreis la edzinon kaj infanojn kaj ankaŭ min, prizorgos nin. Al la frato, kiu estis kvazaŭ patro al mi, mi skribis klarigante, ke mi donis al li ĉion kion mi ĝis tiam ŝparis, sed ekde nun li atendu nenion de mi, ĉar miaj estontaj eventualaj ŝparaĵoj estos uzitaj por la bonfarto de la komunumo.

Ne estis facile komprenigi la fraton pri tio ĉi. Iom severe li klarigis al mi mian devon al li. Mi ne aspiru, li diris, esti pli saĝa ol la patro. Mi devas subteni la familion kiel li faris. Mi diris al li, ke mi faras ĝuste tion kion faris la patro. La signifo de 'familio' devas esti pliampleksigita, kaj la saĝeco de mia paŝo estus klara.

La frato rezignis pri mi kaj ĉesigis preskaŭ ĉian komunikadon. Mi estis tre malfeliĉa, sed estus pli granda malfeliĉo rezigni pri tio kion mi konsideris mia devo, kaj mi preferis la malpli grandan malfeliĉon. Sed tio ne ŝanĝis mian amon al li, kiu restis pura kaj granda kiel ĉiam. Lia granda amo por mi estis ĉe la fundo de lia malfeliĉo. Ne estis, ke li deziris mian monon; li volis, ke mi faru mian devon al la familio. Ĉe la fino de sia vivo, li tamen aprezis mian vidpunkton. Pli malpli sur la mortolito, li konstatis, ke pravis mia paŝo kaj li verkis tre kortuŝan leteron. Li pardonpetis min, se patro efektive povas pardonpeti filon. Li lasis siajn filojn en mia zorgo, kaj petis min varti ilin laŭ mia takso, kaj esprimis sian nepaciencon renkonti min. Li telegramis, ke li volas veni al Sudafriko kaj mi responde telegramis, ke li povas tion fari. Sed tio ne okazis. Nek mi povis plenumi lian deziron pri la filoj. Li mortis antaŭ ol li povis veni al Sudafriko. Liaj filoj kreskis en la malnova etoso kaj ne povis ŝanĝi la vivan vojon. Mi ne povis tiri ilin al mi. Ne estis ilia kulpo. 'Kiu povas diri nur ĝis ĉi tie, ne plu, al la tajdo de sia propra naturo?' Kiu povas forviŝi la impresojn kun kiuj oni naskiĝis? Estas senutile atendi, ke la gefiloj kaj infanoj sekvos la samajn paŝojn de la evoluo kiujn oni mem faris.

Tiu ĉi ekzemplo montras iugrade la teruran respondecon esti gepatroj.


Antaŭen | Posten

Enhavoj | Hejmo